Rozdział 5: Do wszystkiego można się przyzwyczaić.

Moje Cudowne Misiaczki!

Dzisiejszy rozdział jest taki jakiś... dziwny, może za bardzo pokręcony, niezrozumiały. Nie wiem. Ale powstał, jak to się mówi, na fali twórczej, więc po prostu nie mogłam go nie opublikować. Wciąż jest też w moim opowiadaniu niewiele siatkówki, ale obiecuję, że w następnej notce pojawi się obszerny fragment związany z siatką.

A tymczasem, dziękuję, że jesteście ze mną, mimo wszystkich niedoskonałości tej historii.

Całuję Was i ściskam (i sama się sobie dziwię, że ostatnio tak dużo piszę). ;)

I rzecz jasna, życzę Wam miłej lektury, jeśli oczywiście jeszcze nie macie mnie dość.

K. Ignaczak: Czekaj, bo nagrywam teraz. Teraz nagrywam, proszę. Jak się czujesz w podróży do Paryża?

P. Nowakowski: Do Paryża?

K. Ignaczak: Nie d*** ryża. Tu idzie ryży.

J. Jarosz: Gościu, ty, uważaj.

B. Kurek: Jego nie śmieszy ten żart.

[Fragment odcinka „Igłą szyte” 2012]

Rozdział 5: Do wszystkiego można się przyzwyczaić.

Od kilku godzin byłam w domu tylko z Kubą. I choć wiedziałam, że po tym, co wydarzyło się dzisiejszego ranka, muszę pilnować go jak oka w głowie, to jednak nie potrafiłam się na niczym skupić. Cały czas zastanawiałam się nad sytuacją, która miała miejsce, a która tak bardzo mnie zaskoczyła.

Pierwsze pytanie, jakie przychodziło mi teraz do głowy, to dlaczego Brunet tak ostro zareagował na to, że weszłam do jego pokoju? Ok, nie miałam prawa tego robić i zachowałam się może nawet prostacko, zapominając o zasadach dobrego wychowania, ale czy od razu musiał tak na mnie naskakiwać? Nie mógł mnie zwyczajnie wyprosić?

I tutaj pojawia się drugi znak zapytania. Otóż, jakim cudem tak miły chłopak stał się nagle uosobieniem wszystkich najgorszych cech na świecie, czyli zła, agresji, aroganicji, nieuprzejmości i irytacji? Tych wszystkich przymiotów starczyłoby na podzielenie między kilku seryjnych morderców z najbardziej krwawych hollywoodzkich produkcji. A tu proszę, z pozoru kochający brat, stał się właścicielem tych wszystkich, jakże nieporządanych, cech.

No i pozostawała jeszcze jedna sprawa. A mianowicie, tajemnicza dziewczyna ze zdjęć. Kim ona w ogóle była i dlaczego była tak ważna dla Bruneta? No, bo, że była ważna, to nie miałam najmniejszych wątpliwości. Nikt przecież nie kolekcjonuje setek zdjęć osoby, która jest mu zupełnie obojętna.

Wszystko to było jakieś dziwne. Z każdą chwilą czułam też coraz bardziej, że znajomość z braćmi nie wróży nic dobrego. Mimo tego, nie potrafiłam oprzeć się wrażeniu, że w obu tych chłopakach jest coś interesującego. Obaj przecież potrafili hipnotyzować wzrokiem, choć każdy z nich na inny sposób, zgodny z własną metryką.

Ta cała niepewność i niewiedza wyprowadzały mnie z równowagi.

Był jednak jeden sposób, by dowiedzieć się na czym stoję i jaki naprawdę jest starszy z rodzeństwa - zapytać Kubę.

Szybko więc poszłam do pokoju chłopca, w którym przebywał sam od kilkunastu minut.

- Kuba, mogę na chwilę? - spytałam, stojąc na progu jego sypialni.

- Jasne, wchodź - odparł, zamykając czytany właśnie przez siebie komiks - O co chodzi?

- Chciałabym wiedzieć..., to znaczy zapytać o...

- Tak? - Kuba uśmiechnął się.

- Możesz mi opowiedzieć coś o swoim bracie? No wiesz, czemu on się tak dziwnie zachowuje? - wykrztusiłam z siebie to idiotyczne pytanie, siadając na skurzanym, biurowym fotelu na przeciw mojego małego rozmówcy.

- Co masz dokładnie na myśli? - chłopiec nieco się zdziwił, najwyraźniej nie dostrzegając nic nadzwyczajnego w postawie Bruneta.

W odpowiedzi opowiedziałam mu swoją poranną przygodę z Bartkiem i jego jakże okropnym zachowaniem.

- Wierz mi, że to najmilszy facet, jakiego znam - zapewnił mnie młody.

- Jeżeli nawet jest taki uprzejmy, to skrzętnie to ukrywa.

- Proszę cię, nie oceniaj go tak szybko - Kuba poprosił mnie, posyłając mi jednocześnie nieco smutne, przygaszone spojrzenie.

- Ale ja go wcale nie oceniam, naprawdę. Ja tylko próbuję go zrozumieć - odparłam, patrząc na mojego małego rozmówcę bardzo uważnie, bo czułam, że ten młody gentelman znajduje się w posiadaniu informacji, które mogą mi wiele wyjaśnić.

- Więc nie próbuj - odpowiedział szybko i może nawet szorstko - Jego nikt nie rozumie, ale wszyscy akceptujemy go takim, jaki jest. A jest bardzo dobrym człowiekiem, tyle tylko, że życie mocno dało mu w kość.

Przez chwilę zapadła drażniąca ucho cisza. Kuba milczał, a ja nie zamierzałam już więcej ciągnąć go za język. Bądź, co bądź, to nie była moja sprawa,

Jednak, ku mojemu zdziwieniu, po kilku minutach mały zaczął kontynuować swoją opowieść.

- Haniu - zaczął bardzo uroczyście tak, że miałam wrażenie, że nie rozmawiam z 9-latkiem, ale z jakimś dorosłym, poważnym i nobliwym człowiekiem - Bardzo cię lubię, dlatego chcę ci coś opowiedzieć. Chcąc, nie chcąc, stałaś się częścią tego domu, stałaś się częścią naszego życia - poprawił się - Być może to, choć w najmniejszym stopniu, pozwoli ci poznać Bartka, ale pamiętaj, że jeżeli ktokolwiek się dowie o tej rozmowie, będziemy musieli się pożeganać. A ja bardzo bym tego nie chciał.

W odpowiedzi skinęłam tylko twierdząco głową.

- No więc, ja myślę, że Bartek wcale nie zdenerwował się, dlatego, że oglądałaś bez pozwolenia jego nagrody i te wszystkie medale.

- Jak to?

- To tylko dolało oliwy do ognia, bo jemu przede wszystkim chodziło o to, że widziałaś fotografie, jakie znajdują się w jego pokoju.

- Tyle rabanu o zwykłe zdjęcia? - zapytałam z lekkim niedowierzaniem.

- Nie, Haniu, dla niego to nie są zwykłe zdjęcia - zaprzeczył Kuba, lokując się wygodniej na dużej, białej kanapie, ozdobionej czerownymi kwiatami - One mają dla niego ogromną wartość. To znaczy, dziewczyna na tych zdjęciach jest, a właściwie to była, dla niego bardzo ważna.

- Nie rozumiem. To była czy jest?

- Tak fizycznie to była, ale duchem wciąż z nim jest. I chyba już na zawsze zostanie. A na imię miała Natalia. Właściwie, to odkąd pamiętam, zawsze była w naszym domu. Była jego dobrym duchem i prawdziwym przyjacielem. Uwielbiałem się z nią bawić, bo chyba jako jedyna nie denerwowała się, kiedy rzucałem w nią klockami - w tym momencie chłopiec uśmiechnął się do siebie na to wspomnienie - No, ale przede wszystkim była dziewczyną Bartka. I chociaż jestem mały i jeszcze wielu spraw nie rozumiem, to miłość, jaką Bartek ją dażył, widziałem aż nadto. Wszyscy widzieli. Bo to nie była taka zwykła para. Oni się przede wszystkim przyjaźnili. Mama często wspominała, że rozumieli się bez słów. I to dosłownie. Ale pewnego dnia, jakieś dwa lata temu, Natalka zniknęła. Po prostu rozpłynęła się w powietrzu. Ja sam płakałem, że przestała nas odwiedzać.

- Umarła? - spytałam nagle i trochę mimo woli.

- Na początku tak właśnie myśleliśmy, ale po jakiś czterech miesiącach przysłała wiadomość do Bartka, że wyjechała, bo potrzebowała spróbować czegoś nowego. Twierdziła, że nie mogą się więcej spotykać, bo on hamuje jej rozwój, że ona chce podróżować, poznawać świat, a on myśli tylko o sobie i o tej swojej siatkówce, jak to ujęła.

- Przecież to była tylko dziewczyna - zauważyłam.

- Mówiłem ci, że oni znali się, jak nikt na świecie. Z tego, co wiem, Bartek wiązał z nią bardzo poważne plany, więc kiedy odeszła on zamknął się w sobie, olał całą rzeczywistość, rzucił się w wir pracy i jednocześnie obiecał sobie, że kiedyś ją odnajdzie i na pewno nigdy o niej nie zapomni. Teraz każdy medal, każde wyróżnienie dedykuje właśnie jej. W zasadzie, to determinacja po jej stracie doprowadziła go do miejsca, w którym jest teraz.

- To przykre... - wyszeptałam, bo doskonale wiedziałam, jak to jest, kiedy traci się kogoś bliskiego.

- To jest przykre dla ciebie, dla mnie, dla moich rodziców, którzy traktowali ją jak własną córkę, a dla Bartka to była prawdziwa tragedia. On próbuje sobie jakoś sam pomóc, ale wszyscy doskonale wiedzą, że mu to nie wychodzi. Dlatego każde wsponienie Natalki wywołuje w nim wielki ból. I może nawet nie z powodu tego, że odeszła, ale tego, w jaki sposób to zrobiła, rozumiesz? Wiesz jak to jest, honor, duma...

- I uprzedzenie - przerwałam Kubie.

- Słucham?

- No, bo Kuba, pomyśl sam. Jemu jest trudno, w porządku, takie już jest życie. Przeżył okropną tragedię, ale świat się nie skończył. Dlaczego więc z powodu swojej szczenięcej miłości, jakkolwiek bardzo nieszczęśliwej, to jednak tylko dziecięcego zauroczenia, teraz wyżywa się na innych ludziach i z góry widzi w nich swoich wrogów? - zasypałam swojego rozmówcę własnymi spostrzeżeniami, bo jak dla mnie, Brunet zachowywał się egoistycznie.

- Nie mów tak, Haniu - zaprotstował otwarcie Kuba - Tobie może się wydawać, że Bartek jest potężnym facetem, z pozoru szczęśliwym i otwartym na innych. Ale tak nie jest. To naprawdę dobry i bardzo wrażliwy chłopak - zapewnił mnie, a ja wyczułam w jego słowach nie tylko szczerość, ale przede wszystkim prawdziwą miłość.

- Powiedz mi, Kubusiu, tylko szczerze: czy ty się go boisz? - zapytałam małego, przypominając sobie jak łatwo Bartek potrafił wpłynąć na zmianę jego zachowania.

Bardzo łatwo.

Może nawet zbyt łatwo.

- Nie. Skąd w ogóle taki pomysł przyszedł ci do głowy? - odpowiedział mi pytaniem - Ja go bardzo kocham. I jestem dumny, że mam takiego brata.

- Wiesz, co? - podniosłam się z miejsca i usiadłam obok Kuby - Ja myślę, że to Bartek jest dumny, że ma takiego brata, jak ty.

- Widać, że jeszcze mnie nie znasz - po raz pierwszy, podczas naszej rozmowy, Kuba tak szczerze się uśmiechnął. Nie trwało to jednak długo, gdyż po chwili znowu spoważniał.

- Ale Haniu, nie licz na to, że Bartek cię przeprosi za swoje zachowanie. Mogę cię zapewnić, że nie. I ty też lepiej nie wracaj do tej sytuacji.

- Dlaczego?

- Wiem to z własnego doświadczenia, zaufaj mi. Ja już kilka razy zdążyłem oberwać dokładnie za to samo i za każdym razem wszystko kończyło się... dobrze. Bartek musi teraz sobie potrenować, wyrzucić z siebie negatywne emocje i wieczorem będzie jak nowy. Zobaczysz, zdążysz się do tego przyzwyczaić. No, co? - zapytał, widząc moją zdezorientowaną minę - Możesz być pewna, że jeszcze nie raz usłyszysz od mojego brata kilka nieprzyjemnych słów.

- Do tego można przywyknąć?

- Do wszystkiego można się przyzwyczaić, naprawdę.

No nie wiem, pomyślałam. Zawsze wydawało mi się, że z humorami innych ludzi trzeba walczyć, żeby wszystkim żyło się lepiej. No chyba, że tą osobą była kobieta w ciąży, z którą, wedle ludowych zapatrywań, nie można dyskutować. Co by jednak nie mówić, Bartek w niczym nie przypominał ciężarnej kobiety. No, a tak już zupełnie poważnie, to przecież jemu bardzo przyda się takie przystosowanie do społeczeństwa. Źle jest bowiem żyć przeszłością. I choć sama wiedziałam, jakie to jest trudne, to nie zamierzałam rezygnować z naprawiania świata.

Przynajmniej świata Bruneta...

*

Siedziałam z Kubą w salonie, ucząc się z nim angielskiego. Młody dał się do tego namówić, mimo wcześniejszych protestów.

Mój pierwszy sukces wychowawczy, pomyślałam.

- Od czego zaczniemy? - spytał Kuba.

- Może od... - nie dokończyłam, bo w całym domu rozległ się nagle donośny dźwięk dzwonka do drzwi.

- To pewnie Bartek wrócił do domu i jak zwykle zapomniał kluczy - zauważył mój mały podopieczny - Otworzysz? - zapytał.

- Taa... Jasne - odparłam z lekkim niezadowoleniem. Nie miałam bowiem ochoty oglądać twarzy Bruneta przez najbliższe 150 lat.

Albo i dłużej.

Wstałam jednak i z oporami poszłam otworzyć.

- No hej - rzucił od progu.

Kuba miał rację - jego brat zachowywał się jak, gdyby nigdy nic się nie stało.

A stało się.

I może to głupie, ale mnie to naprawdę bardzo bolało.

- Co dziś robiliście? - zapytał, siadając na kanapie obok Kuby.

- Nic takiego - odparłam oschle.

- Jak to nic takiego? - zaprotestował młodszy z rodzeństwa. Zauważyłam przemykający przez jego twarz uśmiech tak, jakby chciał nieco rozładować tę okropną atmosferę, jednocześnie zdając sobie sprawę z tego, jak należy postępować w takich sytuacjach - Musisz podziękować Hani - zwrócił się do Bruneta - Jednak namówiła mnie do nauki angielskiego.

- To świetnie - odparł rzeczowo Bartek, po czym podniósł się z miejsca i wolnym krokiem podszedł do mnie, co spowodowało, że machinalnie się odsunęłam. Sama nie wiem, co sobie wtedy wyobraziłam, ale przestraszyłam się, widząc, że zbliżył się do mnie na niebezpieczną odległość. Po jego rannej furii wolałam pozostawać w promieniu co najmniej miliona kilometrów od niego - Tak więc dziękuję - powiedział, unosząc moją dłoń i delikatnie muskając ją swoimi ustami.

No super, pomyślałam. Ten człowiek nie jest dziwny. Nie. On jest nienormalny. Co on sobie wyobraża? Zmienia zdanie pięć razy na minutę, a wszyscy muszą się z nim zgadzać. Oczywiście, to lepiej, kiedy jest miły i uprzejmy, ale do jasnej Anielki, on nie ma prawa zachowywać się jak rozkapryszony dzieciak.

- Co jemy na kolację? - swoim pytaniem wyrwał mnie nagle ze świata rozmyślań.

- Słucham?

- Zapytałem, co jemy na kolację? - powtórzył wolno i wyraźnie.

- Naprawdę uważasz, że możemy teraz zjeść spokojnie kolację, zapominając o tym, co wydarzyło się rano? - spytałam zdziwiona.

- A co takiego się znowu stało? - mina Bruneta wskazywała na to, że był on zdziwiony jeszcze bardziej niż ja.

- Nic... Kompletnie nic - wyszeptałam.

Zrezygnowałam.

Miałam wrażenie, że za chwilę zwariuję. Z minuty na minuty coraz mniej wiedziałam. I choć Kuba wszystko dokaładnie mi wyjaśnił i polecił, żeby nie drążyć dalej tematu, to jednak cała ta sytuacja nie dawała mi spokoju. I na pewno tak tego nie zostawię. I nawet jeśli miałabym stracić pracę, to nie mogę przejść obojętnie obok tego, jak wszyscy muszą chodzić ‘na paluszkach’ tylko, dlatego, że dorosły facet ma problem z własną przeszłością.

A tymczasem, przy kolacji atmosfera była naprawdę przednia. Siedzieliśmy przy stole i choć przez cały wieczór nie odezwałam się ani słowem, to miałam okazję poznać kilka szczegółów z życia braci. Dowiedziałam się na przykład, że obaj są wielkimi miłośnikami gier komputerowych, a najbardziej lubią „World of Warcraft”, że nie przepadają za fast foodami, ale za to kochają makarony pod każdą postacią. Bartek opowiedział też, co robił dziś na treningu, popsioczył trochę na zmęczenie i rygor, jaki narzucił im trener, a na koniec roztoczył przede mną całą litanię moich obowiązków.

I nawet mogłabym powiedzieć, że wieczór był bardzo miły, gdyby nie fakt, że nie mogłam wyrzucić z głowy tego porannego zdarzenia i późniejszej rozmowy z Kubą.

Nie mogłam. Nie chciałam. Nie potrafiłam.

*

Jak idiotka celowo krążyłam po domu, byleby jak najczęściej przechodzić pod pokojem Bartka. Liczyłam po cichu na to, że może wyjdzie z niego. Nie wiedzieć czemu, chciałam być pierwszą osobą, którą spotka wtedy na swojej drodze.

Pragnęłam jakoś ‘wybadać’ sprawę. Postarać się może choć trochę go zrozumieć i jednocześnie pomóc ‘przystosować go do życia w społeczeństwie’.

Gdy nagle drzwi do pokoju Bruneta się otworzyły, ujrzałam wreszcie twarz chłopaka - opanowaną i spokojną. Na jego ustach widniał nawet delikatny uśmiech, który jednak zniknął w mgnieniu oka na widok mnie, zbliżającej się do jego sypialni.

- Co ty tu robisz? - mruknął bardziej znudzony niż zdziwiony moją obecnością.

- Chciałam tylko... spytać, czy u ciebie wszystko w porządku? - powiedziałam nieco przestraszona niemiłym tonem chłopaka.

- Ty? - rzucił, unosząc jedną brew - A z jakiego powodu?

- Tak, ja - odparłam śmielej - Co w tym dziwnego?

Brunet wydawał się być moim pytaniem jakoś dziwnie zaniepokojony. Jednak jego wyćwiczona w udawaniu twarz, szybko przybrała na powrót typowy dla siebie wyraz.

Chłód. Wyższość. Opanowanie. Odwaga. Siła. Inteligencja.

- Jak widać wszystko u mnie w najlepszym porządku - rzucił, wymuszając na samym sobie uśmiech - Dzięki za troskę - dodał znudzonym tonem, chcąc jednocześnie zamknąc mi drzwi przed nosem.

- Chwila! - odparłam, z całej siły zatrzymując dłonią drzwi.

- Co znowu? - mruknął.

- Chciałam pogadać - odpowiedziałam, spoglądając mu prosto w oczy.

- O czym znowu?

- Mogę opowiedzieć ci pewną zagadkę? - odparłam mu pytaniem, ale widząc wyraźną niechęć z jego strony, nie czekałam na odpowiedź - Dwóch mężczyzn wpadło do komina. Po wyjściu okazało się, że jeden jest czysty, a jeden brudny. Jak myślisz, który z nich się umył?

- Ty sobie ze mnie żarty robisz? Tu gdzieś jest ukryta kamera? - zapytał, rozglądając się ostentacyjnie dookoła, jakby faktycznie szukał jakiegoś schowanego urządzenia.

- Proszę, odpowiedz.

- Nie wiem - rzucił - Pewnie ten brudny, bo spojrzał na swoje ręce.

- No właśnie nie. To ten czysty poszedł się umyć. A wiesz dlaczego?

- Nie wiem, ale ty mnie pewnie zaraz oświecisz.

- Dlatego, że spojrzał na tego drugiego i pomyślał, że on sam jest brudny.

- Super. Świetna historia - Bartek dosłownie zadrwił ze mnie, ale w ogóle się tym nie zraziłam.

- Bo widzisz, on spojrzał na drugiego człowieka - powiedziałam i zamilkłam na chwilę, pozwalając, aby moje słowa zawisły w powietrzu między nami. Tak, żeby Brunet mógł je przemyśleć.

Jednak po kilkunastu sekundach tej okropnej ciszy odezwałam się po raz kolejny.

- Wiesz, rozmawiałam dzisiaj z Kubą i on... - zawahałam się na moment - I on mi wszystko powiedział.

- Wszystko, to znaczy co?

- Dlaczego rano tak zareagowałeś, kiedy weszłam do twojego pokoju.

Słysząc moje słowa, twarz Bruneta w jednej chwili zmieniła swój wyraz. Znudzenie przerodziło się w widoczną złość.

- Powiedział ci dokładnie wszystko? - zapytał, kładąc szczególny nacisk na określenie wszystko.

- Dokładnie - odpowiedziałam.

Bartek zamyślił się chwilę.

- Jeśli komukolwiek o tym powiesz, to... to... - nie dokończył, bo chyba sam przestraszył się tego, co sobie w tym momencie pomyślał.

- Przecież ja nikomu o tym nie powiem - zapewniłam go.

- Czyżby?

- Tak, z dwóch powodów. Po pierwsze: mam pewne zasady, których nigdy w życiu bym nie złamała, a jedną z nich jest dotrzymywanie obietnic. I po drugie: nie widzę przyczyny, dla której taka wiadomość mogłaby kogokolwiek intersować.

- Ja jestem osobą publiczną, nie rozumiesz tego? - zauważył z niemal beszczelną pewnością siebie.

- Nie, nie rozumiem. Bo jak dla mnie, to ty jesteś przede wszystkim sportowcem.

- Naprawdę jesteś naiwna - odparł ironicznie.

- Być może. Ale wolę być naiwna niż tak obrzydliwie pewna siebie.

- Widać, że jeszcze niewiele wiesz o życiu.

- Wiem wystarczająco dużo i naprawdę przeszałm wiele, ale to nie jest powód, żeby zaraz zachowywać się tak egoistycznie. Bartek, ja doskonale rozumiem, że jest ci ciężko i że los bardzo cię doświadczył, ale życie toczy się dalej. Czasu nie cofniesz. Nie możesz żyć przeszłością, bo ranisz przy tym swoich bliskich. Ranisz ludzi, którym naprawdę na tobie zależy.

- Ciocia ‘dobra rada’ się znalazła.

- Tak, znalazła się i bardzo chce ci pomóc.

- Ty chcesz mi pomóc? Dlaczego tak bardzo ci na tym zależy?

No właśnie, dlaczego? Zapytałam w duchu samą siebie. Nie dlatego, że był mi bliski ani nie dlatego, że dobrze go znałam, bo przecież nie znałam.

Nie.

Chciałam mu pomóc, bo widziałam łzy w jego oczach na samo wspomnienie Natalii. Widziałam jego niemalże białą, zmęczoną twarz, jego jasne usta, których kąciki zdawały się nigdy nie podnosić ku górze na myśl minionych lat. Słyszałam w swojej głowie echo jego wolnego oddech, kiedy tak stał blisko mnie.

A wszystko to sprawiało, że ogarniał mnie dziwny smutek, którego nie byłam w stanie sama z siebie wyplenić, a który jednocześnie paradoksalnie dawał mi radość, dawał ukojenie, bo przestawałam myśleć o własnych problemach.

Wreszcie.

Nie mogłam jednak powiedzieć mu tego wszystkiego.

- Bo widzę, jak bardzo się męczysz, jak zadręczasz się przeszłością. I widzę też, jak cierpią twoi bliscy. Rozmawiałam dziś z Kubą i pomyślałam sobie, że to bardzo kochany i dzielny dzieciak, że jest dla ciebie taki wyrozumiały. Ale wierz mi, on pewnego dnia też może mieć dość tej chorej sytuacji - niemal wykrzyczałam mu w twarz.

- To wszystko, co masz mi do powiedzenia? Bo jeśli tak, to wolałbym, żebyś mi dłużej nie przeszkadzała - rzekł zniecierpliwiony - Doceniam to, że chciałaś mi pomóc. Mam jednak nadzieję, że to była twoja ostatni wizyta u mnie w tym stuleciu.

- Czemu ty jesteś tak obrzydliwie pewny siebie? - zapytałam po chwili spokojniej, ale nadal zbyt głośno.

- No cóż... - zawahał się przez moment - W końcu mam wszystko, czego chcę. Czego mam się bać?

- Tego, że tak naprawdę nie masz nic. A przynajmniej nic, co ma jakąkolwiek trwałą wartość.

Słysząc moje słowa, Bartek roześmiał się, po czym spojrzał na mnie z czymś w rodzaju uprzejmej drwiny.

- A ty? Co ty niby masz? - spytał - Rodzinę? Przyjaciół? Chłopaka?

Milczałam.

- No widzisz, nie masz nic z rzeczy, które mają tę twoją zakichaną wartość - odparł zadowolony - Ja mam wszystko, co pozwoli mi przetrwać i żyć naprawdę tu i teraz. Ty nie masz nic, czego ja nie mógłbym sobie kupić, mam rację? - spojrzał na mnie z tą swoją wyniosłością i pewnością siebie, po czym minął mnie i ruszył w swoją stronę.

- Nie - odparłam głośno, a Brunet się zatrzymał - Nie masz racji.

Chłopak z powrotem na mnie popatrzył. Jego twarz wyrażała niepojęte rozbawienie.

- Doprawdy? - rzucił z ironią - A niby, co takiego masz ty, czego nie mam ja?

Odetchnęłam ciężko.

- Serce - odrzekłam w końcu, po czym spojrzałam na wreszcie szczerze zaskoczoną twarz Bartka i jak, gdyby nigdy nic, poszłam do swojego pokoju.